تشکیل انجمن های دوستی بین ملت ها قویترین ابزار « دیپلماسی فرهنگی » است

 « دیپلماسی فرهنگی »  ابزار قدرتمندی است که با آن  فرهنگ یک ملت به بیرون مرزها عرضه می شود و وخصوصیات گوناگون فرهنگی ملتها در جهان ترویج می شود .

تاثیرگذاری « فرهنگ » در روابط بین المللی  به حدی است که در این دو دهه اخیر از فرهنگ به‌ عنوان « قدرت نرم » نامبرده می‌شود که عنصر اصلی  «دیپلماسی فرهنگی » است . 

« دیپلماسی فرهنگی »  به معنای استفاده از ابزارها وراهکارهای  فرهنگی برای معرفی و انتقال فرهنگ و تمدن یک سرزمین به سرزمین و فرهنگ دیگر است.

این راهکارها و برنامه ها میتوانند  صلح و ثبات جهانی، صدور فرهنگ ها و تقویت هویت ملی سرزمین ها را به ارمغان بیاورند . 

بنابراین« دیپلماسی فرهنگی » تلاش برای درک ،  آگاه سازی ، مشارکت دادن و اثر گذاری بر مردم دیگر کشورها است.

تبادل ایده ها و افکار ملت ها ، بررسی آثار ادبیات کلاسیک و مدرن  ، موسیقی وهنر، تاریخ و اشخاص اثر گذار تاریخ سرزمین ها   و بسیار  جنبه های دیگر  فرهنگی میان ملتها  موجب « تقویت تفاهم متقابل »  می شود. 

« دیپلماسی فرهنگی » در واقع تأمین منافع ملت ها  با استفاده از ابزارهای  فرهنگی است.

ابزار فرهنگی ممکن است نتواند جایگزین سایر ابزارها همانند ابزارهای سیاسی، اقتصادی، نظامی و…. بشود اما می تواند مکمل آنها باشد. 

امروزه حتی قویترین کشورها نیز ترجیح می دهند تا آنجایی که ممکن است از شیوه های فرهنگی برای تأمین منافع خود استفاده نمایند تا سایر اهرمها.

به همین دلیل استفاده از ابزارهای فرهنگی در پیشبرد منافع ملی امری عادی و جا افتاده محسوب می شود. در همین راستا می بینیم که اوباما رئیس جمهور امریکا در پیام نوروزی سال 89 خود در اوج جنگ طلبی لابی صهیونیستی از گسترش مراودات فرهنگی و انتقال دانشجویان ایرانی به کشورش استقبال می کند.

با برداشتی تطبیقی از وجوه مشترک این تعاریف می توان چنین نتیجه گرفت که دیپلماسی فرهنگی روایت داستان یک تمدن برای صاحبان سایر تمدن ها با استفاده از ابزارهای جنس همان تمدن است. به عبارت دیگر، دیپلماسی فرهنگی آنگاه معنا و مفهوم واقعی خود را پیدا می کند که کشوری برای انتقال غنای نهفته در فرهنگ و تمدن خود با استفاده از مکانیسم ها و ابزارهایی از همان جنس به معرفی و انتقال آن به سایر ملل پرداخته و آن را در سیاست خارجی خود لحاظ می نماید.

دیپلماسی فرهنگی به روابط رسمی میان دو کشور در مسائل فرهنگی اطلاق می شود  و این روابط معمولاٌ دو جانبه است ولی روابط فرهنگی کمتر رسمی و بیشترغیر رسمی است و این امر بیشتر میان بخشهای مختلف حرفهای- علمی و آموزشی دو کشور برای ارتقاء روابط و بصورت مستقیم صورت می گیرد.

دیپلماسی فرهنگی به عنوان یک ابزار کارآمد بیشتر در دست دولتهاست ولی نقش ملت ها در گسترش آن قابل وصف نیست چون دولتها هر چند سال یکبار تغییر می کنند و ابزارهای روابط بیرون مرزیشان عوض می شود و بخشی از فرهنگ حذف یا بخشی پر رنگتر می شود  ولی ملتها فرهنگ را از نسلی به نسل دیگر انتقال می دهند  .

دوستی بین ملتها ،با  گسترش مبادلات فرهنگی- هنری، توسعه همکاری های علمی- آموزشی و تعامل نخبگان جوامع، آموزش زبان و رفع موانع موجود زبانی و … بسترهای مناسب درک متقابل جوامع انسانی از یکدیگر را فراهم می آورد