مجموعه یادداشت هایی در باب “ارتباط”(۶)

• رواداری و باهم بودگی

• • جایگاه شناسی باهم بودگی

جااه شناسی متوجه بررسی جایگاه یک واژه ، دانشواژه ، آدمی، جمع و جماعت ها و …. در مجموعه کانونی حیات ان ها است. به عبارتی این که به زبان ساده موضوع در کجای کار است. از این رو پرسش در این است که :

«باهم بودگی» در کجای حیات فعال بشر قرار دارد؟

• خصوصی متوجه زحمت 
• اجتماعی متوجه کار 
• عمومی متوجه عمل 

مطهرنیا در این باب یک حوزه دیگر به آن افزوده است، و آن حوزه فراعمومی و بشری متوجه باهم بودگی است. 

• حوزه خصوصی :

ناظر بر زحمت است. این بخش، حوزه مشترک میان «آدم و حیوان» را در برمی گیرد. آدمی همچون حیوان زحمتکش در پی بقأ و تأمین زندگی است. وابستگی این حوزه به ضروریت های زندگی و ویژگی ضدسیاسی بودن آن به علت فقدان نمود زحمت در میان دیگر همگنان، انسان ها را محروم از «به نمود» در میان سایر همنوعان خویش کرده و آن ها را در تسلسلی بدون هدف از زحمت و مصرف محبوس می کند. 

• حوزه اجتماعی 

در این بخش ، امر اجتماعی چهره نشان می دهد و نُمود آن کار است. آدمی در این جا به شئ گردانی، تغییر در طبیعت، ساختن اشیاء می پردازد. با تولید اشیاپ، و ایزار مخلوقات خویش را عرضه می دارد. از این طریق اثری از نامیرایی خویش را به ثبت مس رساند. این حوزه نیز خارج از حوزه سیاسی است. آدمی به صورت اجتماعی، به انجام امور خود به عنوان فرد با اشتغال معین عمل می کند. در اینجا ارتباط بین کنشی وجود دارد ولی ارتباط بین ذهنی نیست.

• حوزه عمومی 

آدمی ترین جلوه حیات آدمی است. بیش از فعالیت های دیگر بشر معطوف به زایایی و ماندگاری بشر برای عبور از بحران مرگ است. آدمی در این جا در شرایطی آزاد و برابر ، فارغ از ضروریات، و حوزه های پیشینی ، به سمت انکشاف یا نمایش افشاگراانه خویش disclosing خویش در برابر دیگران می پردازد. انگیزه در اینجا متوجه متوجه عمل عمومی در حوزه حیات اجتماعی برای انجام رسالت های آدمیتی در حوزه عمومی جامعه خویش است.

• حوزه بشری 

آدمی ترین جلوه حیات عمومی آدمی در صحنه فراجامعه انسانی و فراعمومی زدگی زمانمند، مکانمند و کنش مند در یک همستان مشخص است. در این جا بشر از صحن عمومی جامعه نزدیک خود فراتر می رود و رسالتی جهانی برای خویش در جهت گسترش باهمبودگی با دیگر همنوعان خویش به عنوان یک سیاست اصیل نه شرکت در سیاست می اندیشد.